SIGN PETITION: Save Habibollah Golparipour
Persian Report by HRANA
Translation Summary by Tour Irani, Persian2EnglishA letter by Habibollah Golparipour to Iran’s Supreme Leader Ali Khamenei
HRANA - Habibollah Golparipour who is sentenced to death has described his psychological and physical torture during his imprisonment to the Supreme Leader of Iran. “If you do not pay attention, I will have no choice but to take my case to International Human Rights organizations and the U.N.”
To the Leader of the Islamic Republic,
My name is Haibollah Golparipour and I have been sentenced to death on charges of acting against national security. During my arrest and interrogations my rights have been trampled on and no government agency has paid attention to my case and my protests.
I have been forced to write this letter to you because you are the commander of the Iranian armed forces. My rights have been ignored and I have been charged by the Revolutionary Guards of Mahabad, the Sanandaj Ministry of Intelligence.
First, as the Supreme Leader you need to know about what has taken place in organizations under your authority so that you can prevent injustices.
Secondly, as the moral leader of the country you have legal and moral obligations to make sure justice is carried out with regards to Iranian citizens.
Third, since you are the commander in chief you are responsible for organizations under your control including the Revolutionary Guards, the Ministry of Intelligence, and the Judiciary. You need to ask them for explanations, and if there are violations, you need to punish them in order to reform those organizations.
You are the only person who can order and monitor the Western Azerbaijan Revolutionary Guards and Ministry of Intelligence, who have gone beyond their authority. You are the only person who can reduce injustices in government organizations.
Now that I have explained why I have written this letter to you, I am going to explain why, according to the Islamic Republic constitution and judicial code, I have been wronged.
First, I will explain how I was arrested and interrogated during the first five months of my imprisonment by the Revolutionary Guards and the Ministry of Intelligence:
My name is Habibollah Golparipour. I was born in the Mahabad province and I was arrested by the Revolutionary Guards of Mahabad on charges of acting against national security. I was under arrest by the IRGC and the Sanandaj Ministry of Intelligence for five months.
During these five months I endured physical and psychological torture:
- My right hand was broken by the Mahabad Revolutionary Guards interrogators.
- My right leg was broken by the Mahabad Revolutionary Guards interrogators
- I endured beatings for several hours each day by the Mahabad Revolutionary Guards interrogators.
- I was hung from my hands and feet for several hours and once for two days by the Mahabad Revolutionary Guards interrogators.
- I was given electrical shock on my body parts, even on my private parts by the Mahabad Revolutionary Guards interrogators.
- The skin on my hands and feet cracked due to flogging and the administration of electric shock by the Mahabad Revolutionary Guards interrogators.
- I was beaten with an iron rod for a week by the Sanandaj Ministry of Intelligence for the duration of one week.
- I was exposed to the torture of other prisoners in order to weaken my spirits and to exert psychological pressure by the Sanandaj Ministry of Intelligence forces.
- I endured the arrest of my family members and threats against us in order to confess to the lies of the Sanandaj Ministry of Intelligence interrogators.
- I was threatened with death many times by the Sanandaj Ministry of Intelligence interrogators.
- I endured the broadcast of loud noises through prison loudspeakers and exertion of psychological pressures by the Sanandaj Ministry of Intelligence interrogators.
- I endured the use of foul language by prison guards of the Sanandaj Ministry of Intelligence.
- While being transferred from Orumiyeh to the Sanandaj Ministry of Intelligence, I was beaten by the Mahabad Revolutionary Guards on the way to prison.
- In a five minute session at the Mahabad Revolutionary Court, Mr. Sheikloo only asked my first and last name and then took my finger prints and that ended the session.
During court proceedings at branch 1 of the Revolutionary Courts, before judge Khodadadi asked for my name he immediately asked me why I have not cooperated with the agents. He said, “If there was a bigger punishment than execution, I would sentence you to that. I will surely put the noose around your neck.” And then he terminated the court session.
In my only court session, the judge read my lawyer’s defense and terminated the court proceedings. This was a show trial and it only lasted a few minutes. The following week I was taken to the Mahabad Revolutionary Court and an unknown person read something to me and told me that was my verdict. I still do not know the legal position of that person.
The content of the text was as follows: “You have been sentenced to death for acting against national security”.
My lawyer protested the verdict, but after three months the verdict was reconfirmed by a branch of the Supreme Court.
Surprisingly, while I was spending time in the Sanandaj Ministry of Intelligence, I was accused of the same crime, but I was released on a $10 thousand USD bail.
I think Iran is the only place in the world where a defendant gets interrogated for the same crime in two different cities, but is released on bail in one city (Sanandaj) and receives the death sentence in another (Mahabad). This should be considered the eighth wonder of the world! Or perhaps we should commend the Ministry of Intelligence and the Judiciary for their hard work.
I will now explain why this verdict is against the constitution and judicial codes of the country:
“No one can be arrested except as determined by laws. If someone is arrested the accused must immediately be informed of the charges in a written form and the case must be sent to judicial authorities within 24 hours. If this is violated, the violators must be prosecuted”. This is article 32 of the Islamic Republic constitution.
“Everyone is innocent until proven guilty. By law nobody can be convicted unless the crime is proven in court”. This is article 38 of the constitution of the Islamic Republic of Iran. Interestingly, in the last paragraph it states that guilt must be proven in a just court.
I am not sure whether I should say fortunately or unfortunately, but neither my guilt was proven in court nor was it proved that I took up arms against the regime.
Why was I convicted to death and labeled as an ‘enemy of God’? [Mohareb]
Since the first day when I was arrested by the Revolutionary Guards of Mahabad and while being transferred to Al-Mehdi detention center, the Orumiyeh Revolutionary Guards, the Sanandaj Ministry of Intelligence and the Oroumiyeh Ministry of Intelligence tortured me both physically and emotionally, which contradicts article 38 of the constitution.
هرانا؛ قاضی گفت:حتما طناب اعدام را به گردنت میاندازم
نامه حبیب الله گلپری پور به رهبر ایران
خبرگزاری هرانا – حبیب الله گلپری پور زندانی سیاسی محکوم به اعدام در نامه ای به رهبر جمهوری اسلامی ضمن شرح شکنجه های جسمی و روحی خود در طول دوران بازداشت در پایان خطاب به رهبری می نویسد” اگر شما به مشکل بنده نرسیدید در مرحله بعد که از حمایت و نظارت شما ناامید شدم مجبور خواهم شد صدای عدالتخواهی خویش را به گوش سازمانها و ارگانهای بینالمللی برسانم و شکایتنامهای به دبیر کل سازمان ملل متحد ،شورای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، دادگاه عالی لاهه ، سازمان دفاع از حقوق زندانیان سیاسی سازمان ملل متحد و هر ارگان و یا شخص حقوقی و بینالملی که در گیر مسائل حقوق بشری هستند مینویسم.”
متن این نامه که در اختیار خبرگزاری هرانا قرار گرفته است به شرح زیر است:
خدمت رهبر جمهوری اسلامی ایران آیتالله خامنهای
با عرض سلام .
این جانب زندانی حبیبالله گلپری پور که به اتهام اقدام علیه امنیت ملی توسط شعبه یک دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد به اعدام محکوم شدهام که همین کیفرخواست اعدام نیز در یکی از شعبههای دیوان عالی کشور به تائید رسیده است .
با توجه به اینکه بنده به عنوان یک شهروند ایرانی در مراحل دستگیری و بازجوئی ودادگاهی خویش شاهد پایمال شدن حقوق اولیهام شدهام و تا به حال نیز دستگاههای مربوطه در این امر به اجحافهایی که در پرونده بنده شده معترض که نشدهاند هیچ, بلکه هیچ اقدامی در جهت اصلاح اشتباهات فاحش خویش نکردهاند.
بلکه مصرانه در پی اجرای ناعدالتی و نادیده گرفته شدن تظلم وارده بر بنده هستند به همین سبب بنده مجبور شدم به خاطر چندین دلیل که بیان میکنم به شما که به عنوان فرمانده کل قوای جمهوری اسلامی ایران هستید نامه ای نوشته و آن جناب را مطلع سازم و شکایت خویش را از ارگانهای سپاه پاسداران مهاباد ،اداره اطلاعات سنندج و ارومیه به شما میکنم و انتظار رسیدگی و پیگیری دارم.
اولا شما به عنوان رهبر جامعه بایستی از مسائل اتفاق افتاده در سایر ارگانها مطلع شوید و اگر خلافی و ظلمی در حق کسی میگردد جلوگیری نمائید.
ثانیا شما به عنوان رهبر معنوی جامعه مسئولیت شرعی دارید که به فریاد دادخواهی تمامی افرادی که شهروندی جمهوری اسلامی ایران را دارند برسید و در فردای قیامت اشتباهات زیر مجموعههای تحت الامر شما باعث تاوان پس دادن شما نباشد.
ثالثا چون شما فرمانده کل قوا هستید میتوانید در مقابل قانون شکنی ارگانهای تحتالامرتان از جمله سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ، وزارت اطلاعات و دستگاه قضائی توضیحات لازم را از آنها خواسته و همچنین اگر تخلفی صورت بگیرد میتوانید خاطیان را مجازات کنید و این خود باعث اصلاح آن نهادها میگردد.
به شاهد امر در شرایط کنونی جامعه و به خصوص شرایط حاکم بر استان آذربایجانغربی که هم سپاه پاسداران و هم اداره اطلاعات فراتر از وظایف و اختیاراتشان عمل میکنند و هم دستگاه قضائی استان که به صورت سلیقهای عمل میکند، فقط شما میتوانید با دستورات و راهنمائیها و نظارت خویش به نواقص ذکر شده رسیدگی و باعث کاهش رواج ظلم در ارگانهای این استان شوید. بعد از ذکر دلایلی که چرا به شما نامه نوشتهام ،اکنون با دلایلی که استناد به خود قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و قوانین آئین دادرسی کیفری دارد عمق ظلمی را که به بنده شده است تا حدودی برایتان معلوم میسازم .
حالا برای روشن شدن مطالب نخست شرح مختصری از دستگیری و نحوه بازجوئیهایم در پنج ماه بازداشتم در سپاه پاسداران و اداره اطلاعات را برایتان مینویسم.
این جانب حبیبالله گلپری پور فرزند ناصر به شماره شناسنامه ٢٦٦٤ که در مورخ٤. ٧ . ٨٨ .در شهرستان مهاباد به اتهام اقدام علیه امنیت ملی توسط نیروهای سپاه پاسداران مهاباد دستگیر شدم . بنده جمعا ٥ ماه در بازداشت نیروهای سپاه پاسداران مهاباد و المهدی ارومیه و اداره اطلاعات سنندج و ارومیه بودم و در طول این ٥ ماه تحت شکنجههای فیزیکی و روحی زیر قرار گرفتم.
- شکستن دست راست توسط باجویان سپاه پاسداران مهاباد
- شکستن پای راست توسط بازجویان سپاه پاسداران مهاباد
- ضرب و شتم به مدت چندین ساعت در هر روز توسط بازجویان سپاه پاسداران مهاباد
- آویزان کردن از ناحیه دست و پاهایم به مدت چندین ساعت و حتی یک مرتبه به مدت ٢ روز توسط بازجویان سپاه پاسداران مهاباد.
- استفاده از شوک برقی برای شوک دادن به اعضای بدنم ،حتی اندامهای تناسلیم به دفعات توسط بازجویان سپاه پاسداران مهاباد.
- ترک خوردگی و خون ریزی پوست دست و پاها در اثر ضربات شلاق و هم وارد کردن جریان برق به بدنم توسط بازجویان سپاه پاسداران مهاباد .
- کتک زدن با میله آهنی به مدت یک هفته توسط بازجویان اداره اطلاعات سنندج.
- نشان دادن افراد شکنجه شده برای تضعیف اعصاب و روان و ایجاد فشار روحی و روانی توسط نیروهای اطلاعات سنندج.
- دستگیری اعضای خانوادهام و تهدید من و آنها برای اقرار به حرفهای دروغین و ساختگی بازجویان توسط بازجویان اداره اطلاعات سنندج.
- تهدید به مرگ به دفعات توسط بازجویان اداره اطلاعات سنندج.
- ایجاد صداهای گوش خراش توسط بلندگوهای بازداشتگاه و ایجاد فشار عصبی فوق تحمل برای اعمال شکنجه روحی و روانی توسط بازجویان اداره اطلاعات سنندج.
- فحاشیهای رکیک و ناموسی حتی توسط زندانبانان بازداشتگاه توسط اداره اطلاعات سنندج.
- در نقل و انتقالات متعدد به سپاه المهدی ارومیه و اداره اطلاعات سنندج که از سوی سپاه پاسداران مهاباد صورت میگرفت ،در بین راه متحمل مشت و لگدهای ماموران بدرقهام و ایجاد جو ناامن روحی در حین انتقالات توسط مامواران بدرقه سپاه پاسداران مهاباد.
خلاصه 5 ماه در ارگانهای امنیتی و اطلاعاتی فوق الذکر که شکنجههای فیزیکی جسمی و روحی شدید وغیر قابل تحمل بر من وارد شد به زندان شهرستان مهاباد منتقل گردیدم و بعد با حضور در یک جلسه چند دقیقهای در شعبه بازپرسی دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد که آقای شیخ لو بازپرسی را انجام داد ،فقط ایشان اسم و فامیل من را پرسید و بعد دستور انگشت زدن به کاغذی را داد و بنده با این توصیف بازپرسیم تمام شد.
در جلسه دادگاهیم که در شعبه یک دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد به ریاست قاضی خدادادی انجام گرفت ،قبل از اینکه قاضی اسم و فامیل مرا پرسیده و شروع به طرح سوالی بکند ،بلادرنگ به بنده گفت، چرا با ماموران همکاری نکردهای، اگر بالاتر از اعدام هم حکمی بود به شما میدادم . حتما طناب اعدام را به گردنت میاندازم و بعد گفت دادگاهی شما تمام شد.
در آن اولین و آخرین جلسه دادگاهیم فقط قاضی خدادی لایحه دفاعیهای که وکیلم نوشته بود را گرفت و دادگاه را مختومه اعلام نمود. دادگاه نمایشی و چند دقیقهای نیز اینچنین گذشت .
خلاصه هفته بعد از دادگاهیم مرا به دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد برده و شخصی مجهول الهویت که حتی نفهیدم چه سمت حقوقی دارد مطلبی را به طور شفاهی خواند و گفت این هم حکم و رای صادره شماست ،که تقریبا مضامین آن ابلاغیه شفاهی این چنین بود. جناب آقای حبیبالله گلپری پور فرزند ناصر شما به علت اقدام علیه امنیت ملی و فعالیت موثر،به عنوان محارب و مفسد فی الارض شناخته شده و به اعدام محکوم میگردی .وکیل بنده نیز بعدآ به حکم صادره اعتراض نموده که جواب اعتراض بعد از تقریبا ٣ ماه باز به طور شفاهی برایم ابلاغ شد و آن نیز حکایت از تائید رای اولیه در یکی از شعبات دیوان عالی کشور بود .
در این میان تعجبآورتر آنکه بنده که مدتی نیز به خاطر همین اتهام در اداره اطلاعات سنندج مورد بازجوئی و شکنجههای شدید فیزیکی و روحی قرار گرفته بودم ، دادگاه انقلاب اسلامی سنندج با نیابتی که به شعبه نیابت دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد فرستاده بود از من در آن شعبه نیابت مهاباد نیز دوباره بازپرسی به عمل آمد و بعد از مدتی حکمی بسیار جالب برایم ابلاغ شد که دادگاه انقلاب اسلامی سنندج مرا به خاطر همین اتهام و اتهام علیه امنیت ملی با وثیقهای ١٠ میلیون تومانی آزاد کرده بود.
حال فکر نمیکنم در هیچ کجای دنیا و حتی کشور ایران دستگاه قضائی این چنین شاهکاری داشتهاند که فردی در دو شهر متفاوت به خاطر یک اتهام مورد بازجوئی قرار بگیرد و آن فرد به خاطر یک اتهام اتفاق افتاده به دو کیفر محکوم شده باشد ،که در یک دادگاه انقلاب اسلامی در شهر مهاباد به همان اتهام اعدام داده شود و در شهر دیگری یعنی سنندج ،دادگاه انقلاب اسلامی سنندج به همان اتهام قرار آزادی با وثیقه ١٠ میلیونی صادر کرده باشد.
خلاصه این را نیز باید جزو هشتمین عجایب دنیا در کتاب رکوردهای آن ثبت کنیم.
و یا به خاطر این پرکاری و دقت دستگاههای امنیتی و هم دستگاه قضائی کشور آنها را تشویق کنیم.
خلاصه با بیان مختصر و مفید ماوقع اکنون شروع میکنیم به اعلام دلایل تضاد حکم صادره با اصل قانون اساسی کشور و قوانین آئین دادرسی کشور که دلایل بنده از این قرار است.
هیچ کس را نمیتوان دستگیر کرد مگر به حکم و یا ترتیبی که قانون معین میکند و در صورت بازداشت موضوع اتهام باید ذکر و دلایل بلافاصله کتبا به متهم ابلاغ و تفهیم شود و حداکثر ظرف مدت ٢٤ ساعت پرونده مقدماتی به مراجع صالح قضائی ارسال و مقدمات محاکمه در اسرع وقت فراهم گردد. متخلف از این اصل طبق قانون مجازات میشود.
خوب این متن کامل اصل ٣٢ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است. حال شما به من بگوئید چرا به هنگام دستگیری فقط اتهاماتی آنهم به طور شفاهی به بنده گفته و هم ٥ ماه در پیچ و خم بازداشتگاهها و ارگانهای اطلاعاتی مورد شکنجه قرار گرفتم و در ضمن آقایان مقدمات محاکمه را در اسرع وقت فراهم کردند ، یک سال بعد البته خواستند به قانون عمل کنند. در بازپرسی صحبت نکردم و در مرحله دادگاهی قاضی گفت اگر بالاتر از اعدام حکمی بود برایت صادر میکردم. اولین سخن خوب حتما ایشان هم به خاطر همین موضوع در اسرع وقت میخواستند دادگاه بدون شنیدن دفاعیان بنده در عرض حدود پنج دقیقه تمام کرده و سریعا حکم به اعدام من بدهند.
اصل برائت است. هیچکس از نظر قانون مجرم شناخته نمیشود مگر اینکه جرم او در دادگاه صالحه ثابت گردد و خوب این هم متن کامل اصل ٣٨ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است . ولی موضوعی که برایم جالب است و جای سوال این است که در پاراگراف آخر گفته شده ، جرم او در دادگاه صالحه ثابت گردد . ولی نمیدانم بگویم خوشبختانه و یا متاسفانه، نه جرم بنده در دادگاه صالح که حتی در بازداشتگاههای ارگانهای مذکور در حد فعالیتهای تبلیغی و فرهنگی موثر علیه نظام ثابت گردید، نه فعالیتهای نظامی و موثر و یا هر اقدام دیگر مسلحانه و من نمیدانم چرا حکم اعدام و جرم محارب به بنده داده و زدند.
بنده از همان روز اول که توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مهاباد دستگیرشدم و انتقالهای متعدد به بازداشگاههای المهدی ،سپاه پاسداران ارومیه ،اداره اطلاعات سنندج و اداره اطلاعات ارومیه که چند ماهی طول کشید مورد شکنجههای شدید فیزیکی و روحی روانی قرار گرفتم ،حال آنکه با توجه به اصل ٣٨ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آیا مراکز اطلاعاتی و امنیتی ذکر شده حق داشتند بنده را تحت انواع و اقسام شکنجههای جسمی و روحی و روانی فوق قرار دهند.
باتوجه به حکم صادره، استناد قاضی به دلایل و اقناعات سپاه بوده و بر این اساس اتهام محارب بر بنده زده شده است .حال آنکه باید به قاضی دادگاه و هم دیوان عالی کشور این ماده قانون آئین دادرسی کیفری را بنده متذکر گردم که اتهام محارب تنها از طریق
الف : یک بار اقرار متهم با شرط انکه اقرار کننده بالغ عاقل و بوده و اقرار وی با قصد و اختیار باشد.
ب: با شهادت فقط دو مرد عادل حکم. با بررسی پرونده بنده میبینند که نه اقراری از سوی بنده بوده و نه شاهدی. خوب آیا جای سوال این نیست که آقایان چگونه حکم بر محارب بودن من دادهاند. بنا بر این بنده معتقدم که برخورد ارگانهای اطلاعاتی و امنیتی با بنده خارج از چهارچوب مجموعه قوانین اساسی جمهوری اسلامی ایران بوده است. ایران به ٣ معاهده بینالمللی مهم حقوق بشری ملحق شده است ،که مهمترین آن اعلامیه جهانی حقوق بشر میباشد و رعایت حقوق بشر در چهارچوب قوانین اساسی جمهوری اسلامی ایران پیش بینی شده است.
اصل 32 دستگیری را با حکم و ترتیب قانون مقرر داشته و حداکثر مدت 24 ساعت مهلت جهت تشکیل پرونده و ارجاع به مراجع صالحه قضائی است . در حالی که بنده در تاریخ 88.7.4 دستگیر و در مورخ 88.12.17 یعنی به مدت 5 ماه بعد از دستگیری در شعبه بازپرسی حاضر شدام، یعنی بنده به مدت 5 ماه به طور غیر قانونی در اختیار ارگانهای اطلاعاتی و امنیتی و سپاه پاسداران بودهام در طول این 5 ماه بر خلاف اصل 38 قانون اساسی تحت شدیدترین شکنجهها قرار گرفتهام .
اصل 168 میگوید که رسیدگی به جرائم سیاسی و مطبوعاتی علنی است و با حضور هیئت منصفه در دادگستری صورت میگیرد. حال پروندهای که برای بنده ردیف و آماده شده است سیاسی است و اگر مطالب بنده را خوانده باشید میبینید که بنده در یک جلسه بازپرسی مذکور و در جلسه دادگاهی خویش به جز خود ،قاضی و وکیل ،هیئت منصفهای ندیم ، بلکه قاضی در بدو سخن با این مطلب که اگر بالاتر از اعدام حکمی بود برایت صادر میکردم به بنده اعلام کرد که روزهای قبل از دادگاهی حکم را صادر فرموده بودند، و احضار بنده و صرف2 الی 3 دقیقه مثلا برای برپائی دادگاه، حرکتی نمایشی بود ،بسا که متاسفانه نمایشی تراژیک از آب درآمد.
هتک حرمت و حیثیت کسی که به حکم قانون دستگیر ، بازداشت ،زندانی و یا تبعید شده به هر صورت که باشد ممنوع و موجب مجازات است، خوب این هم اصل 39 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، ولی متاسفانه به طوری که در شرح ماوقع دستگیری و ایام بازداشت و شکنجه که اشاره کردم ،هتک حرمت توسط زندانبانها هم صورت میگرفت.
حال نمیدانم این ممنوعیت و مجازات علاوه بر آقایان بازجویان سپاه پاسداران و اطلاعات شامل حال زندانبانهای ارگانهای امنیتی و اطلاعاتی نیز میشود و یا نه .
طبق اصل 57 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران هر سه قوه مستقل از یکدیگرند.
ولی باز بنده شاهد بودم که در پرونده قضائی ،دادگاه که خود یکی از زیرمجموعههای دستگاه مستقل قضائی کشور است، به جای آنکه مستندات خود ، و سوالات متعدد و حتی جلسات متعدد رسیدگی به موضوع ،یعنی اتهام مربوطه را در دستور کار خویش قرار دهد، به تمامی پرونده سازیهای دستگاههای مجهول امنیتی و اطلاعاتی استناد کرد.
و بنا به گفته قاضی، چون با ماموران همکاری نکردهام پس سنگینترین حکم را صادر میکنند، آیا میتوان به مستقل بودن این قاضی اذعان کرد؟
در حالی که قاضی هر آنچه ارگانهای مذبورنوشته بودند پذیرفته ،و با عدم توجه به استقلال شغلی خویش و یا به هر علت دیگری که برایم معلوم و بارز نیست یکطرفه قضاوت کرد.
در مورد بازجوئی سپاه پاسداران مهاباد و المهدی ارومیه و اداره اطلاعات سنندج و ارومیه آیا مگر جز این نیست که این ارگانها طبق قوانین کیفری دستگاه قضائی، جزو ضابطین دادگستری محسوب میشوند ، حال با توجه به این قانون ماده 15 آئین دادرسی کیفری ، مگر تحت نظارت و تعلیمات مقام قضائی در کشف جرم و بازجوئی مقدماتی به دلایل جرم اقدام نمیکنند؟
پس در این میان آیا تمامی آن شکنجههای فیزیکی و روحی که در جریان بازجوئیها صورت گرفته به دستور قاضیهای دستگاه قضائی بوده؟ یا آقایان بازجوها اقدام سرخود و غیرقانونی نمودهاند؟ که اگر قاضی یا مقام قضائی شهرستان مهاباد، سنندج و ارومیه دستورقضائی مبنی بر اعمال شکنجه را دادهاند باید توسط دادگاه عالی انتظامات قضات به تخلفات ایشان رسیدگی شود. و یا نه اگر بازجویان سپاه پاسداران و اداره اطلاعات به عنوان ضابطین قضائی تحتالامردستگاه قضائی خودسرانه و فقط با تشخیص و تصمیم شخصی ، سازمانی و غیر قانونی خودشان اقدام به شکنجه فیزیکی و روحی 5 ماهه بنده کردهاند، از تمامی ایشان که مسئولیت بازجوئی این پرونده را داشتهاند شاکی بوده و تقاضا دارم که به جریان تک تک ایشان در یک دادگاه صالحه رسیدگی شود.
یکی از موارد استثنائی تشکیل پرونده برایم در مورد همین اتهام اقدام علیه امنیت ملی و فعالیت فرهنگی موثر علیه نظام در دو شهرستان متفاوت یعنی دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد و هم سنندج به حالت جالبتر ،صدور دو رای متفاوت و مغایر اولیه دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد که رای بر اعدام بنده صادر فرموده بودند و دومی یعنی رای دادگاه انقلاب اسلامی سنندج مبنی بر صدور قرار وثیقه ١٠ میلیون تومانی ، حال کسی نیست که از هر دو دادگاه محترم سوال کند که چرا
اولا، برای یک شخص که یک جرم مرتکب شده دو پرونده در دو شهرستان متفاوت باز شده؟
ثانیا ، چرا برای همان اتهام دادگاه انقلاب مهاباد اعدام و دادگاه انقلاب سنندج وثیقه ١٠ میلیون تومانی صادر میکند ، آیا این موضوع در تاریخ دادگاه انقلاب ایران و حتی دنیا سابقه داشته؟ و دیگر آنکه این اشد مجازات دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد نوعی اغراق و حتی نشانگر آن نیست که فضای استان آذربایجان غربی توسط ارگانهای امنیتی بسیار ویژه توصیف شده و دادگاههای مربوطه نیز کاملا عنان کار را به نظریههای مثلا کارشناسی ارگانهای مورد بحث میدهند؟ و هیچ تلاش ، پرس و جو و حتی شنیدن اظهارات متهم را برای صدور رای به کار نمیبرند.
آیا این است استقلال و عدالت قاضی؟
موضوع بسیار مهم دیگر آنکه بازپرس و قاضی هیچکدام تحقیق از بنده در موارد اتهامی اصلا به عمل نیاوردهاند. به طوری که میدانیم طبق آئین دادرسی کیفری ابتدا قاضی هویت و مشخصات متهم و همچنین آدرس او را دقیقا سوال نموده و سپس موضوع اتهام و دلایل آن را به صورت صریح به متهم تفهیم میکند و آنگاه شروع به تحقیق مینماید.و سوالات باید مفید و روشن باشد . سوالات تلقینی یا اغفال یا اکراه یا اجبار متهم ممنوع است . چنانچه متهم از دادن پاسخ امتناع نماید امتناع او در صورت جلسه قید میشود . حال کدامین مورد در مراحل پازپرسی و دادگاهی من اجرا شده؟ هیچکدام.
و دردآور انکه قاضی با جمله چرا با ماموران همکاری نکردهای، اگر بالاتر از اعدام حکمی بود برایت صادر میکردم، در حقیقت خواستند به کدامین وظیفه خویش عمل کنند . و این سخنان قاضی مگر جز این را آشکار میسازد که از مقام خویش سوء استفاده کرده و قصاص قبل از جنایت نموده ؟
و آیا با چنین قضاتی ادعای آن را داریم که دستگاه قضائی طلایهدار عدالتخواهی است؟
طبق قوانین آئین دادرسی کیفری پس از انتشار رای باید در دادنامه صادره نکات زیر را رعایت کند.
الف : شماره دادنامه با ذکر تاریخ و شماره پرونده ب : مشخصات دادگاه رسیدگی کننده و قاضی آن ج: مشخصات طرفین دعوی د: دلایل و مستندات رای ه: ماهیت رای و قانونی که رای مستند به آن میباشد و همچنین رای دادگاه پس از امضای دادنامه در دفتر مخصوص دادگاه ثبت شود و رونوشت رای به طرفین دعوی داده شود.
حال بنده با توجه به قوانین کیفری خود دستگاه قضا، از آن مقام محترم میپرسم چرا دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد پس از بیش از یک سال سپری شدن از صدور رای اولیه و همچنین چندین ماه پس تائید رای اولیه از سوی دیوان عالی کشورهیچ رونوشتی از هیچکدام ،یعنی نه رای بدوی و نه رای نهائی به بنده و وکلایم ندادهاند؟
آیا این حق وکلای بنده نیست که لااقل یک رونوشت از حکمی که برایم انشا کردهاند را داشته باشم ، تا واقعا بخوانم قاضی محترم در آن دادنامه با استناد به کدام دلایل و مستندات متقن و محرز رای به محارب و مفسد فیالارض بودن من داده است ؟
آیا این تقاضای بسیار سنگینی است؟
و این ابلاغ نکردن کتبی رونوشت رایهای صادره علیه من آیا خود بی قانونی نیست؟ آیا مجازاتی در بر ندارد؟ حداقل رونوشت دادنامه را به من ندادند تا با استناد به نوشتههای موجود در آن اعتراضیه صحیحی بنویسم . این اعمال واقعا به چه منظور انجام میگیرد؟
آیا خود کسانی که باید الگوی رعایت قوانین باشد این چنین بی قانونی کنند فردا بنده از بازجویانم چه انتظاری خواهم داشت ؟ مطمئنا با این چنین منطقی که قضات دارند هیچ موقع به عدالت واقعی نخواهیم رسید .چون مرجعی که باید مامن امید و عدل و قسط باشد و جلو هرگونه پیشداوری و ظلم و جور را بگیرد خود به این مسائل آمیزه شده و دامن میزند.
در آخر این جانب درد دل و وضعیت پیش آمده را برایتان نگاشتم تا دستور تشکیل دادگاهی علنی ، صالح و مستقل را برای رسیدگی به پرونده بنده صادر فرمائید.
اگر شما به مشکل بنده نرسیدید در مرحله بعد که از حمایت و نظارت شما ناامید شدم مجبور خواهم شد صدای عدالتخواهی خویش را به گوش سازمانها و ارگانهای بینالمللی برسانم و شکایتنامهای به دبیر کل سازمان ملل متحد ،شورای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، دادگاه عالی لاهه ، سازمان دفاع از حقوق زندانیان سیاسی سازمان ملل متحد و هر ارگان و یا شخص حقوقی و بینالملی که در گیر مسائل حقوق بشری هستند مینویسم.
کمترین اثر این کار این خواهد بود که اقلا وجدانم آرام گیرد و روزی که از سوی دستگاههای مذبور به قتل رسیدم دچار عذاب وجدان نشوم .
به امید روزی که مسئولان جمهوری اسلامی ایران حداقل در حق شهروندان این مرز و بوم کمترین حقوقی را که در قانون اساسی کشور نوشته شده اجرا نمایند، و هیچگاه خود را بالاتر از قانون نپندارند و در هر مقام و پستی که داشته باشند خویش را تابع قانون نوشته شده خودشان بدانند.
حبیبالله گلپریپور
زندانی سیاسی زندان مرکزی ارومیه بند
2010-12-24
Kurdish Political Prisoner on Death Row: “The judge told me that he will put the noose around my neck” | Persian2English
